Het verhaal van Pim Overzier - Onschuldig gevangen

Pim Overzier vertelde tegen vrienden dat hij op maandagavond 3 december 2001 een telefoontje kreeg van een relatiebureau voor een ‘date’ met een onbekende vrouw. We weten uit het telefoonoverzicht dat de politie opmaakte dat dit gesprek begon om 19.44 uur en 19 minuten duurde en dat hij gebeld werd vanuit een telefooncel in Ede. De ‘date’ zou de volgende avond plaatsvinden om 18.00 uur. Hij zou opgehaald worden met een limousine en met de onbekende dame een diner krijgen van 200,00 gulden per persoon. Het relatiebureau zou voor een passend cadeau en bloemen zorgen. Pim moest zich in een kostuum kleden. De hele avond zou een begeleider aanwezig zijn. Pim vermoedde dat de ‘date’ Rianne zou zijn aan wie hij de week ervoor een kaartje zou hebben gestuurd of van plan was te sturen. De medewerker(ster) van het relatiebureau wilde niet bevestigen dat het die Rianne betrof. Pim dacht of hoopte kennelijk dat zij het zou zijn. Hij zou Rianne een brief of kaart hebben gestuurd, nadat hij door een collega, Ria B., was geattendeerd op Rianne. Ria B. wierp zich op als koppelaarster met de bedoeling Pim aan Rianne te koppelen. Pim was daarvan op de hoogte, maar Rianne wist van niets.

Analyse van het verhaal van Pim

Het verhaal van Pim kennen we uitsluitend van de getuigen die dat verhaal van hem gehoord hebben. De diverse getuigen vertelden verschillende verhalen. Die verschillen doen vermoeden dat Pim zijn verhaal niet erg consistent heeft verteld. Een kritische beschouwing van het verhaal dat Pim over de blind-date vertelde, leverde zoveel tegenstrijdigheden en ongerijmdheden op, dat de vraag gerechtvaardigd is of dat verhaal wel op waarheid berust. Laten we eens kritisch kijken naar dat verhaal.

Blijkens zijn wijze van reageren was hij er zo op gespitst of het om Rianne als datingpartner zou gaan, dat het heel opmerkelijk is dat hij niet naar Ria B. (immers koppelaarster) belde om haar te vragen of die date wel wat voor Rianne zou zijn. Met één telefoontje van hem naar Ria B. had hij geweten of het inderdaad wel om Rianne zou gaan. Ria B. was de enige die hem adequaat had kunnen informeren en zij had hem ook kunnen vertellen dat zo’n blind-date niets voor Rianne zou zijn. Het is met name vreemd dat Pim niet naar getuige Ria B. belde, omdat hij die maandagmorgen nog wel contact met haar zou hebben gehad over de brief aan Rianne. Waarom belde hij haar niet op, maandagavond niet, dinsdagmorgen niet, dinsdagmiddag niet?
Ria B. had hem kunnen vertellen dat Rianne op dinsdagavond moest werken en dat zij beslist niet degene was met wie hij een date zou hebben. Ook Henk wist dat Rianne op dinsdagavond moest werken. Zij gaf hem maandelijks een overzicht van haar werktijden om gemakkelijker afspraken met elkaar te kunnen maken. Het zou heel dom van Henk geweest zijn om een zogenaamde afspraak tussen Pim en Rianne te arrangeren op de avond van 4 december (wat hij volgens het OM gedaan moet hebben), omdat hij met één telefoontje van Pim naar Ria B. door de mand zou vallen.
Dat een blind-date niets voor Rianne zou zijn, maakte ook getuige Ferry al aan Pim duidelijk. Ferry kende Rianne en noemde het verhaal van Pim een spannend verhaal en verwachtte dat Rianne zoiets (een blind-date) niet zou doen en dat zij zo’n (relatiebemiddelings-)bureau ook niet nodig had.
Opmerkelijk is dat Pim zelf ook niet geloofde dat Rianne een relatiebureau nodig had. Hij zei tegen zijn vader “dat hij zich niet kon voorstellen dat zij (Rianne) bij een dergelijk bureau stond ingeschreven”.
Pim liet onduidelijkheid bestaan of hij met een man of een vrouw van het relatiebemiddelingsbureau had gesproken. Getuige Ferry en getuige Evert spreken daarom van ‘de persoon’ van dat bureau. We weten inmiddels dat er een Marokkaans type man belde vanuit een telefooncel. Waarom liet Pim deze onduidelijkheid bestaan? Er zullen maar weinig Marokkanen zijn die accentloos Nederlands spreken.
Opmerkelijk is ook dat Pim (volgens de getuigenverklaringen) aan de persoon van het relatiebemiddelingsbureau had gevraagd of het om Rianne zou gaan die hij een kaartje had gestuurd. De persoon wilde dat niet bevestigen en zei dat de cliënte van het bureau haar privacy wilde beschermen. Dat is een ongerijmd en onlogisch motief. Indien er een brief of kaart van Pim aan deze cliënte zou zijn geweest, zou ze geweten hebben dat haar identiteit al bij hem bekend was. Waarom zou zij dan nog haar privacy moeten beschermen?
Met een eventuele brief of kaart van Pim aan Rianne zou het contact al gelegd zijn, waarom zou zij dan nog een relatiebemiddelingsbureau nodig hebben?
De vraag is ook waarom Pim een brief schreef als Ria B. voor hem aan het bemiddelen/koppelen was en Rianne nog van niets wist? Ze had tegen Pim gezegd: “Ik weet wel een goede vrouw voor je.” Rianne heeft nooit begrepen dat Ria B. met haar opmerkingen, foto laten zien etc. aan het koppelen was. Daar was ze later boos over. Rianne: “Jij hebt contact gehad met Pim over mij en ik weet nergens van.”
Getuigen verklaarden dat de ‘persoon van het relatiebureau’ de naam van Rianne juist niet wilde bevestigen. Getuige Gerard : “Pim was verbaasd dat de man van het bureau de naam van Rianne niet wilde prijsgeven en helemaal niet reageerde toen hij (=Pim) haar naam noemde”. Getuige Evert : “Pim had aan de persoon gevraagd of het om de vrouw ging die hij een kaartje had gestuurd. Hij kreeg geen antwoord. Ze hebben hem niet verteld om wie het ging, maar het kan niemand anders zijn, aldus Pim”. Hij was het dus zelf die wilde geloven dat het om Rianne ging. Hij werd daarin volgens zijn eigen verhaal niet bevestigd door de beller. Getuige Ferry : “Pim vroeg aan de persoon of het de cliënte betrof die hij een kaartje had gestuurd. De persoon had geantwoord dat het toevallig zou zijn als dat niet zo was”.
Dat Pim en de persoon van elkaar begrepen dat ze dezelfde vrouw bedoelden blijkt niet uit de verklaring van Ferry. Pim wilde dat kennelijk geloven.
Opmerkelijk is het verhaal van Pim over de limousine, het luxe diner van f. 200,00 per persoon, de begeleider die de hele avond op zichtafstand aanwezig zou zijn en het cadeau en de bloemen waarvoor het bureau zou zorgen. Pim hoefde volgens zijn zeggen maar f. 80,00 bij te dragen. Hoe geloofwaardig is dat verhaal, mede in het licht van datgene wat wij hierboven hebben gesteld? Zo’n verzorgde avond zou naar schatting al gauw f. 1500,00 bedragen. Zou hij nu werkelijk geloofd hebben dat een dergelijk bedrag door Rianne zou worden opgehoest?
Pim parkeerde volgens diverse getuigenverklaringen (zijn zus, Ferry en buren) zijn auto achter de flat als hij die niet meer nodig had. Volgens zijn verhaal zou hij door een limousine worden opgehaald. In dat geval zou hij zijn auto niet meer nodig hebben. Toch stond zijn auto voor de flat, waaruit opgemaakt kan worden dat hij wèl met eigen auto zou vertrekken. Jacob Vis vroeg zich in ‘Het Rijk van de Bok’ al af of Pim dat verhaal over de limousine misschien verzonnen had om het spannend te maken. Niemand heeft zo’n opvallende limousine gezien.
Dat hij met zijn auto zou vertrekken blijkt ook uit het cadeautje dat in zijn auto lag. Volgens Pims verhaal zou het relatiebureau voor een cadeau en bloemen zorgen. Toch kocht Pim zelf speciaal voor deze gelegenheid een cadeautje, namelijk een speelgoedbeestje en dat cadeautje lag in zijn auto die voor de flat stond. Ook dat aspect maakt duidelijk dat Pim een afspraak had waarin hij zijn eigen auto nodig had anders had hij het pakketje wel mee naar zijn huis genomen. Waarom kocht Pim een cadeau als het relatiebureau daarvoor en voor bloemen zou zorgen?
Opmerkelijk is dat Pim de naam van Rianne tegen iedereen die het maar horen wilde uitsprak. Hoe is dat te rijmen met de uitspraken van hem dat de persoon van het relatiebemiddelingsbureau hem had gezegd dat de cliënte haar privacy wilde beschermen? Waarom schreeuwde hij vervolgens al binnen 10 minuten haar naam als het ware van de daken? Dat is niet erg zorgvuldig ten opzichte van Rianne. Wat bezielde Pim Overzier?
Pim vertelde tegen o.a. zijn vader en Gerard dat hij gescreend leek, omdat de persoon zoveel persoonlijke gegevens van hem wist, zoals het feit dat hij een koopflat bezat, terwijl niet alle flats koopflats zijn. Hoe zou Henk deze persoonlijke informatie kunnen weten? Waarom zou deze informatie over de koopflat ter sprake zijn gekomen? Het lijkt niets van doen te hebben met een date. We weten dat Pim op de avond van 4 december 2001 een gesprek zou hebben met een financieel deskundige. Die afspraak cancelde hij met een smoesje. In het anonieme e-mail aan de advocaat van Henk na de verdwijning van Pim werd gesproken van chantagepraktijken op homo-ontmoetingsplaatsen. Werd Pim gechanteerd?
Vriend Ferry hoorde van Pim dat de persoon hem had gezegd dat de cliënte was geschaad in eerdere relaties. Heel opmerkelijk deze uitspraak. Henk kende Rianne’s leven goed en hij weet van haar relaties in haar leven. Hij vertelde dat hij nooit heeft gehoord dat zij in haar vorige relaties geschaad is. Als het verhaal van Pim al op waarheid berust en betrekking zou hebben op een cliënte van een relatiebureau, dan kan die cliënte niet Rianne zijn geweest.
Rianne verklaarde dat zij Pim niet kende en geen contact met hem had. Ria B. had hem aangewezen op een foto en zij meende hem eens gezien te hebben in het ziekenhuis. Rianne verklaarde dat zij niet toe was aan een eventueel contact met Pim en dat zij hem dat ook zou hebben laten weten als zij een brief of kaart zou hebben ontvangen. Rianne verklaarde nog een interessant aspect. Zij twijfelde over een eventueel aan haar verzonden brief omdat zij dat onlogisch vond. Zij vernam van Ria B. dat Pim half november 2001 nog hoopte op een relatie met Jacqueline en daarom vond zij het heel vreemd dat hij dan binnen twee weken een kaart aan haar zou sturen.
Er bestaat eveneens onduidelijkheid of er een brief of een kaart zou zijn verstuurd. Tegen getuige Eric zei Pim dat hij een brief zou sturen. Tegen Bart dat hij van plan was een kaartje te sturen.
Zaterdag dronk Pim koffie bij vriend Ferry. Pim vertelde hem tijdens dat bezoek niets over een kaart of brief aan Rianne. Zou het niet logisch zijn geweest als hij toen over de kaart en zijn nieuwsgierigheid naar de reactie zou hebben gesproken? Of was er helemaal geen sprake van een kaart?

Er zijn dus vele vraagtekens bij de betrouwbaarheid van Pims verhaal. Zijn verhaal komt niet overeen met zijn gedrag en met de feiten.
Hij koopt een cadeau terwijl het relatiebureau daarvoor zou zorgen.
Hij zou met een limousine worden opgehaald, maar leek met eigen auto te zullen vertrekken omdat zijn auto met het cadeautje erin voor de flat stond en niet erachter.
Tegen de één praat hij over het schrijven van een brief en tegen de ander over een kaartje sturen.
Hij denkt aan Rianne als datingpartner, terwijl hij tegelijkertijd niet gelooft dat zij bij een relatiebureau staat ingeschreven. Daar komt bij dat een speelgoedbeestje ons niet een passend cadeautje lijkt voor een 35 jarige volwassen vrouw als Rianne. In dit verband is de opmerking van getuige Everlien interessant, die immers schreef dat Pim een brief had geschreven aan een meisje. Een vrouw van 35 jaar noem je ten opzichte van een ander geen meisje meer. Niet als jij zelf 36 jaar bent, zoals Pim. In de anonieme brief van de homo-vriend staat vermeld dat Pim vertelde dat een meisje tegen hem was opgebotst. “Ik schat dat ik Pim zag een dag of 8 of 10 voor 4 december. Toen was hij heel opgewonden omdat een jonge meid tegen hem opgebotst was. Ze had gezegd ‘ik val op oudere mannen’. Ze was grappig vond Pim. Hij zei dat alles veranderen zou als hij een vaste relatie had. Maar hij had toch hetzelfde probleem als ik. Hij dacht ook dat zijn gevoel over zou gaan als hij een vaste relatie had. Niemand mocht van mij weten ervan en dat was bij hem ook zo.” Dat ‘meisje’ komt overeen met de verklaring van Everlien.